ภาสันต์ สวัสดิวัตน์: ตามรอยพ่อไปชิม

แม้ฉายาปิ่นโตเถาเล็ก เป็นชื่อที่พ่อเรียกของเด็กน้อยที่เคยเฝ้าติดตามผู้เป็นพ่อไปทั่วทุกหนแห่งในฐานะนักชิมรุ่น “ใหญ่” แต่วันนี้ชื่อนี้ก็ยังหมายถึงนักชิมที่เพิ่งเติบโตตามรอยครอบครัว ในตระกูล “ลิ้นทองคำ” ในฐานะนักชิมรุ่น “ใหม่”

นักชิมในสวัสดิวัตน์ ผู้พ่อคือ ม.ร.ว.ถนัดศรี มาสู่รุ่นลูกคนโต ศิริเฉลิม สวัสดิวัตน์ (หมึกแดง) นั้นมีคำถามที่น่าแปลกใจเหมือนกันว่าสายเลือดนักชิมสามารถที่จะสืบทอดต่อกันต่อได้หรือเปล่า เมื่อตอนเด็ก ภาสันต์ถือได้ว่าเป็นลูกที่ติดพ่อ แบบพ่อจะให้ลูกคอยติดสอยห้อยตามไปแทบทุกที่ที่พ่อไปทำงาน การได้ชิมมากเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเด็กคนนี้ แต่การได้ลิ้มรสอาหารดีๆ มาตลอด ก็ทำให้นิสัยในการเลือกกิน (ของอร่อย) ของเขาเพิ่มขึ้นตามประสบการณ์

งั้นเป็นไปได้ไหมที่ใครๆ ก็คิดว่า ศาสตร์และศิลป์ของการชิม ใครๆ ก็มีด้วยกันได้

“ก็น่าจะพอหัดกันได้ ถ้าหากได้กินของอร่อยมาตลอด แต่คงไม่ถึงขนาดที่ชิมแล้วรู้ว่าอันนี้อันนั้นสุกเกินไป 10 วินาทีอย่างในการ์ตูนหรอก อย่างพี่หมึกแดงนี่ ถ้าเขาได้ชิมอาหารฝรั่งแล้วเขาบอกได้หมดเลยว่าใส่อะไรได้ แต่กับอาหารไทยมันต่างกัน เรื่องของรสและส่วนประกอบที่ละเอียดอ่อนกว่ามาก” ภาสันต์ตอบ

ภาสันต์เริ่มใช้นามปากกา “ปิ่นโตเถาเล็ก” ตามอย่างที่พ่อได้เคยเขียนถึงเขาในคอลัมน์เชลล์ ชวนชิม เขาเริ่มเขียนคอลัมน์ “ตามรอยพ่อไปชิม” เมื่อกรกฎาคมปี 2545 ในมติชนรายวัน ซึ่งในตอนหลังจะมีคอนเซ็ปต์เรื่องแผนที่ คือร้านอาหารที่แนะนำจะต้องตามไปกินได้ถูก การชิมของเขาดำเนินตามรอยพ่อตลอดคือไม่รับเงิน “เรามีค่าคอลัมน์อยู่แล้ว จะเขียนเมื่อเราถูกใจ กินแล้วอร่อยถูกใจถึงจะเขียน ส่วนมากจะถ่ายรูปเองและทำแผนที่”

เขาบอกทุกครั้งเมื่อไปกินที่ไหน “ต้องคิดเงินผม จะมาเลี้ยงอะไรไม่ได้นะ”

เขาทำหนังสือกินตามรอยพ่อ 1-2 ออกมาในช่วงปี พ.ศ.45-46 กับเล่มล่าสุดก็เป็นตำรับกับข้าวของหม่อมย่า ด้วยเหตุผลว่ากลัวหาย เป็นตำรากับข้าวที่หายาก ภาสันต์เลือกที่จะนำความรู้ของคนรุ่นก่อนมาต่อยอดให้เกิดประโยชน์มากที่สุด

ก่อนที่จะเดินหน้าเริ่มเป็นนักชิมอาหารอย่างเต็มตัวของเขา ภาสันต์ทำงานด้านไฟแนนซ์ให้กับหลายบริษัท ก่อนมาหยุดตำแหน่งบริหารสุดท้าย GM ของน้ำดื่มออร่าในช่วงเริ่มต้น ก่อนที่จะมารั้งตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการ ทำงาน พาร์ตไทม์ควบคู่ไปกับการเป็นนักชิม และเปิดครัวทำร้านอาหาร ชื่อ “Deva” ของตัวเอง

“ผมเชื่อคำที่เขาบอกเลยว่าชีวิตคนเริ่มเมื่อตอน 40 ปี ตอนนั้นพ่อเริ่มเขียนตอนอายุ 34 และมาเริ่มดังตอน 40 กว่า เมื่อทำรายการ (ครอบจักรวาล) พี่หมึกแดงกลับมาเมื่ออายุ 40 ปี ส่วนผมก็เริ่มมาเขียนตอนอายุ 38 ปี “มันเหมือนมีเวลาที่ต้องสะสมประสบการณ์”…“เรายอมรับตามตรงนะว่าเก่งไม่เท่าพ่อ เพราะพ่อเขาจะลึกมาก ถึงขนาดแนะนำให้เจ้าของเขาทำด้วย”

“ตอนนี้ผมมองว่าศิลปะการกินอาหาร เรามีสื่อต่างๆ ให้ใช้อย่างหลากหลายมากมาย ไม่ว่าจะเป็นทีวี หรืออินเทอร์เน็ต สิ่งที่ผมอยากทำในอนาคตคืออยากทำรายการทีวี เพราะผมเชื่อว่าตัวข้อมูลนี้ไม่ด้อยกว่าใคร หมายถึงว่าถ้าคนจะทำเรื่องร้านอร่อย ใครๆ ก็สู้ผมไม่ได้ ผมมีแผนที่สำหรับ 2,000 กว่าร้านอาหาร รู้ว่าแต่ละร้านเป็นอย่างไร อยู่ที่ไหน แล้วเก็บข้อมูลเป็น Database ไม่ว่าจะเป็นร้านในประเทศ หรือแม้แต่ต่างประเทศก็ตาม”

เขาพยายามจะหาอะไรให้เข้ากับไลฟ์สไตล์ของคนรุ่นใหม่จากสิ่งที่เคยมีอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องร้านอาหารที่เน้นตำราโบราณในลุคที่ดูน่าทาน เปิดสาขาที่สยามสแควร์ รวมทั้งเรื่องของหนังสือที่นำความรู้ของคนรุ่นก่อนมาประมวลไว้

พอเราถามว่า แปลกนะที่บางทีพ่อชอบอย่าง ลูกชอบอย่าง แต่ทำไมครอบครัวนี้ชอบเหมือนกันหมดเลย “อ้าว ก็เรื่องของกินใครๆ ก็ชอบเหมือนกันหมด (หัวเราะ) ขนาดลูกผมยังชอบเลย ตอนนี้นี่ก็เริ่มเลือกกินเหมือนกันแล้ว”

แม้ภาสันต์จะยอมรับว่า ถ้าไม่ใช่ลูก ม.ร.ว. ถนัดศรี ก็ลำบากเหมือนกัน “ใครจะเป็นคนพาผมไป ใครจะปลูกฝังผมขึ้นมา” ภาสันต์กล่าว การบุกเบิกของรุ่นพ่อนั้นส่งตำราสืบทอดทางอ้อมมาสู่เขาเช่นเดียวกัน

ไม่แน่ว่าลูกสาวคนสวยสองคนของเขาอาจจะเป็นนักชิมหญิงคนแรกของประเทศไทยก็ได้ สำหรับครอบครัวนี้ เราเริ่มอยากสงสัยว่า ลูกของตระกูลที่ชื่อ “หมึก” นี้ จะเป็นนักชิมกันทั้งบ้านหรือเปล่า!!! (ภาสันต์ หรือ “อิงค์กี้” ตั้งชื่อลูกสาวทั้งสองว่า “ออง” และ “ตินต้า” ซึ่งในภาษาฝรั่งเศสและภาษาสเปน ล้วนแปลว่าหมึก)

Profile