วรลักษณ์ ตุลาภรณ์ (ขวาสุด) ผู้อำนวยการฝ่ายธุรกิจบัตรเครดิต ธนาคารซิตี้แบงก์ จับมือ พรศิริ โรจน์เมธา (ซ้ายสุด) กรรมการผู้จัดการร้าน Greyhound Cafe และ รัตนาวลี โลหารชุน (ที่ 2 จากขวา) ผู้อำนวยการ ฝ่ายบริหารตราผลิตภัณฑ์และสื่อสาร การพาณิชย์ บริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน) ร่วมเปิดตัวแคมเปญ “Norwegian Salmon cooked in Greyhound Cafe style by Citibank” ชวนชิมเมนูเด็ดที่ได้วัตถุดิบชั้นเยี่ยม อาทิปลาแซลมอน และ ชีสนานาชนิด ที่อิมพอร์ตมาจากประเทศนอร์เวย์มารังสรรค์เมนูในสไตล์คนไทยให้สมาชิกบัตรฯ ได้ร่วมสัมผัสรสชาติลิ้มลองความอร่อยที่ร้าน Greyhound Caf? และ Another Hound Cafe ด้วยส่วนลดสุดเอ็กซ์คลูซีฟถึง 10% และเมื่อชำระค่าอาหารผ่านบัตรเครดิตซิตี้แบงก์ แพลตตินั่ม และบัตรเครดิตซิตี้แบงก์ทองเมื่อรับประทานอาหารครบ 1,000 บาท พร้อมร่วมลุ้นรางวัลใหญ่ บินไป – กลับ กรุงเทพฯ – ออสโล กับการบินไทย พร้อมที่พักจาก โรงแรม Best Western Kampen Oslo จำนวน 4 วัน 3 คืน รวมมูลค่ากว่า 300,000 บาท พร้อมรางวัลอื่นๆ อีกมากมาย ตั้งแต่วันที่ 22 มิ.ย. – 31 ส.ค. นี้

สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมที่ร้าน Greyhound Cafe ทุกสาขา หรือร้าน Another Hound Cafe หรือ ซิตี้โฟนแบงก์กิ้ง โทร. 1588 ตลอด 24 ชั่วโมง

เขาอาจจะเป็น แฟชั่นดีไซเนอร์ ที่ไม่รู้เรื่องของ “แพตเทิร์น” หรือการตัดเย็บ แต่เขามีอีกด้านที่ดีไซเนอร์ส่วนใหญ่ไม่มี นั่นคือ งานศิลปะ ที่เขาสามารถผสมผสานงานทั้งสองด้านได้อย่างลงตัว

ผลงานด้านจิตรกรรมของเขาก็ไม่เป็นรองใคร ได้ชื่อว่าเป็นศิลปินชั้นแถวหน้า กวาดรางวัลมามากมาย เช่นเดียวกับ 10 กว่าปีของการเป็นแฟชั่นดีไซเนอร์ ให้กับ Greyhound และยังบุกเบิกแบรนด์ Playhound ให้ออกมาท้าทายตลาดแฟชั่นวัยรุ่น ได้อย่างที่ใครก็มองข้ามไม่ได้

การเปิดกว้าง และเรียนรู้ ตลอดเวลานี้เอง คือคุณสมบัติของเขา

คำว่า สุดยอดดีไซเนอร์ หรือศิลปินเบอร์ 1 จึงไม่ใช่จุดหมายปลายทางของจิตต์สิงห์มากเท่ากับการเลือกทำทุกอย่างที่อยากทำ ไม่แปลกที่เขาจะบอกว่า อยากเป็น “เป็ด” ที่ดีที่สุด

ผมหยิกยาวสลวย ของชายร่างผอมสูง ในชุดเสื้อยืดขาว กางเกงยีนส์สีขาว รองเท้าทรงแหลม ถ้าเป็นสาวกของ Greyhound ก็จะรู้ทันทีว่าเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่นี้เป็นของยี่ห้ออะไร เป็นภาพสะท้อนที่เป็นส่วนผสมระหว่างการทำงานเป็นแฟชั่นดีไซเนอร์ และศิลปินด้านจิตรกรรม ของชายผู้นี้ได้เป็นอย่างดี

“ผมทำงานศิลปะ และผมก็อยู่วงการแฟชั่น งานทั้งสองด้านมันเอื้อต่อกัน ไปด้วยกันได้ ยิ่งในช่วงนี้ด้วยแล้ว แฟชั่นที่พ่วงงานศิลปะเข้าไปได้ มันฮิตเหลือเกิน”

พื้นฐานของจิตต์สิงห์ เริ่มต้นมาจากความชอบงานด้านศิลปะมาตั้งแต่วัยเด็ก จากการเขียนภาพเลียนแบบการ์ตูนญี่ปุ่นเล่นยามว่าง จนสามารถหารายได้ และนำไปสู่การเลือกเรียนด้านศิลปะ ในวิทยาลัยช่างศิลป์ และก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยศิลปากร เรียนจบจากคณะจิตรกรรมมาพร้อมกับการคว้ารางวัลชนะเลิศ จากธนาคาร กสิกรไทย ธนาคารกรุงเทพฯ และปิโตรเลียม เป็นบทพิสูจน์ฝีมืองานด้านศิลปะของเขาเป็นอย่างดี

เขา เลือกเส้นทางชีวิตการทำงาน ด้วยการเป็นฟรีแลนซ์ รับทำงานให้กับเอเยนซี่โฆษณาหลายแห่ง ซึ่งทำให้เขามีรายได้ ซื้อรถ กินเที่ยว ตามที่ใจอยากทำ จนอายุ 27 ปี เป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญ

“พอดีมาเจอกับรุ่นพี่ ที่คณะสถาปัตยกรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร ทำงานเป็นดีไซเนอร์อยู่ที่เกรย์ฮาว เขาเห็นผมมาตั้งแต่เรียน อยู่ในกลุ่มชอบแต่งตัว คือ ไม่เหมือนใคร เขาเรียกว่า กลุ่มบูติก” จิตต์สิงห์เล่าถึงที่มาของการ “หลุด” ไปสู่เส้นทางของแฟชั่น

จิตต์สิงห์ บอกว่า วิธีคิดที่เขาใช้มาตลอดตั้งแต่เด็ก คือ มีอะไรน่าสนใจจะเข้าไปทำ ซึ่งเป็นที่มาของการตัดสินใจยื่นใบสมัครไปเป็นดีไซเนอร์ให้กับเกรย์ฮาว ซึ่งเวลานั้นถือว่าเป็นอาชีพที่แตกต่างไปจากคนรุ่นเดียวกันค่อนข้างมาก

“คุณภาณุ (อิงควัต) ก็งงๆ กับผม ว่ามันจะออกแบบได้หรือเปล่า เพราะนอกจากผมแล้ว มีอีกคนที่มาสมัครด้วย ซึ่งเวลานี้เป็นดีไซเนอร์อยู่ที่จัสปาล เขาก็มาเป็นตัวเลือกด้วย ซึ่งเขาทำเสื้ออยู่แล้ว ในขณะที่ผมไม่มีพื้นด้านนี้…แต่งตัวมาอย่างเดียวเลย”

สิ่งที่เขานำมาทดแทนความรู้ด้านเสื้อผ้า คือความรู้ด้านศิลปะ ที่เขามักสอดแทรกเข้าไปในการออกแบบเสื้อผ้า บวกกับอาศัยมุมมองของตัวเอง และพื้นฐานความชอบในการแต่งตัว

“ผมทำเสื้อไม่เป็น แต่ผมจะรู้ว่าผมชอบเพราะอะไร เช่นว่า กางเกงตัวนี้ถ้าทำให้ขาด หรือ ซีด น่าจะดีกว่า เหมือนกับตอนเด็กๆ ด้วยความที่ไม่มีสตางค์ซื้อ ผมหยิบกางเกงพ่อมา เอามาใส่ หรือเอามาแก้ บางทีถึงขั้นเอาเสื้อแม่มาทำใหม่”

สไตล์ของเสื้อก็มีส่วนสำคัญ “อย่าลืมว่าผมทำเสื้อผ้าผู้ชาย แม้จะดูแลเสื้อผ้าผู้หญิงด้วย แต่ก็จะเป็น Street Ware รากฐานเสื้อผ้าเกรย์ฮาวเป็น Street Ware มันจะไม่ใช่เสื้อแบบ โอทกูตูร์ หรือจะเป็นเสื้อที่ต้องใช้ลีลาในการสร้างแพตเทิร์นมากมาย”

แม้จะไม่ใช่อุปสรรคขัดขวางเส้นทางของการเป็นดีไซเนอร์ ที่จิตต์สิงห์เปรียบตัวเองไม่ต่างไปจากผู้รับเหมา ที่ไม่จำเป็นต้องตอกตะปูได้ แต่ก็สร้างบ้านได้

“ถามว่า ควรจะเรียนรู้มั้ย…จริงๆ แล้ว ควร แต่ทุกวันนี้ผมยังทำแพตเทิร์นไม่เป็นเลย เพราะผมไม่ได้อยากเป็นช่างตัดเสื้อ ผมอาจจะเป็นคนกรุ๊ปปิ้งที่ดี หรือเป็นสไตลิ่งที่ดี หรืออาจรู้จักเสื้อด้วยตัวของมัน
แต่ใช่ว่าเขาจะไม่เจอปัญหา

“ช่างตัดเสื้อเขาไม่เชื่อคุณ เขาเชื่อมั่นตัวเองมาก ผมไม่ได้จบมาจากไหน แต่ผมก็มีวิธีของผม เนื่องจากผมได้ความรู้จากเสื้อเก่า ซื้อเสื้อที่สนามหลวง จตุจักร ถึงจะปฏิบัติไม่เป็น แต่มันอ้างอิงได้”

ในทางตรงกันข้าม การไม่รู้แพตเทิร์น หรือการตัดเย็บ ทำให้ความเป็นดีไซเนอร์ของเขาไม่ถูกตีกรอบ ยกตัวอย่าง ไอเดียในการทำเสื้อเชิ้ตไม่มีรอยเย็บ ก็มาจากความคิดที่ไร้กรอบของเขา

ด้วยการ “โกอินเตอร์” ของเกรย์ฮาว ทำให้จิตต์สิงห์ เรียนรู้ติดตาม Trend แฟชั่นใหม่ๆ เพื่อออกแบบล่วงหน้าเป็นปี ซึ่งเป็นเรื่องที่ต้องใช้พลังงานสูง

“เพราะเราไม่ได้ก๊อบปี้ เราพยายามหาคาแร็กเตอร์ และหาคอนเซ็ปต์มา เพื่อที่จะทำงานมากกว่าเมืองนอก การเรียนรู้ และปรับใช้ให้พอดีได้อย่างไร ตรงนี้สำคัญ โลกหมุนไปทุกวัน และต้องยอมรับว่า เราก็ไม่สำเร็จ มีเงื่อนไขอื่นเข้ามา”

จตุจักร ห้องสมุดอันกว้างใหญ่ ที่เขาต้องไปประจำทุกสัปดาห์ ติดต่อกันมาหลายปีจนถึงทุกวันนี้

“ผมเรียนรู้จากเสื้อผ้าเก่า ไปดูคน ทำตัว ทำผม ทำหน้า ทำตา เสื้อผ้า… จตุจักรมีทั้งอินดี้ และความดิบ เห็นเนื้อแท้ของพวกเขา บางทีได้เจอรองเท้า แว่นตา รูปภาพ โต๊ะ บางทีเป็นสังคมใหม่ จากคนไทยนี่แหละ”

คุณสมบัติที่สำคัญของจิตต์สิงห์ คือ การเป็นคนเปิดกว้างรับสิ่งต่างๆ ไม่ว่าชอบหรือไม่ชอบ ได้ตลอดเวลา โดยที่รู้จักกลั่นกรองและนำมาใช้

ด้วยความเป็นคนเช่นนี้เอง เป้าหมายของเขาจึงไม่ใช่ศิลปิน หรือนักออกแบบเสื้อที่ดีที่สุด แต่สำหรับเขา คือการที่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ

“ผมเปิดรับหมด มีเพื่อนมาให้ออกแบบเฟอร์นิเจอร์ผมก็ไปทำ เพราะเส้นชัยมันถูกเลื่อนไปเรื่อยๆ ผมเป็นโรคชอบทำอะไรหลายๆ อย่างอยู่แล้ว ยุคนี้อาจเป็นยุคของเป็ดก็ได้ ที่การทำอะไรหลายๆ อย่างเป็นสิ่งที่ดีกับตัวเอง แทนที่จะเก่งอยู่อย่างเดียว แต่ไม่รู้ดีหรือเปล่า”

การใช้ชีวิตของจิตต์สิงห์ทุกวันนี้ นอกจากเลิกเหล้า บุหรี่ เที่ยวกลางคืนแล้ว เขายังใช้เวลาไปกับการออกกำลังกายด้วยการต่อยมวย ควบคู่ไปกับการเป็นดีไซเนอร์แฟชั่น และศิลปินวาดภาพ และพร้อมจะเริ่มทำงานกับสิ่งใหม่ๆ หากอยู่ในความสนใจของเขา

“คนเราต้องมีความสุขด้านอื่นด้วย ไม่ใช่งานอย่างเดียว” นี่คือวิธีคิดของจิตต์สิงห์ ดีไซเนอร์วัย 45 ปี ที่ผสมผสานชีวิตการทำงานกับส่วนตัวกับครอบครัวให้ลงตัวมากที่สุด

Profile

Name : จิตต์สิงห์ สมบุญ
Age : 44 ปี
Education :
– คณะจิตรกรรม ประติมากรรม ภาพพิมพ์และภาพไทย สาขาจิตรกรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร
– วิทยาลัยช่างศิลป์
– โรงเรียนเทพศิรินทร์
Career Highlights :
งานด้านแฟชั่นดีไซน์
– ปัจจุบัน – Head of Design เสื้อผ้าแบรนด์ Playhound ในเครือบริษัทเกรฮาวด์
– 2546 บรรณาธิการฝ่ายแฟชั่น บริษัทโพเอม่า จำกัด (นิตยสารฟรอนท์)
– 2541 ที่ปรึกษาด้านการออกแบบ บริษัท เทคนา จำกัด
– 2535 ที่ปรึกษาด้านศิลปกรรม บริษัท แปลน พับลิชิ่ง จำกัด
– 2531-2546 ออกแบบเสื้อผ้าชาย บริษัทเกรฮาวด์
งานศิลปกรรม
– 2524-ปัจจุบัน ร่วมแสดงงานศิลปกรรมมาโดยตลอด ล่าสุด คือ งาน Drawing to Thai Artists และงาน อยู่เย็นเป็นสุข จัดโดยนิตยสารดิฉัน
Status : แต่งงาน
Life Style :
– สถานที่ต้องไปประจำ – ไปสวนจตุจักร ทุกวันเสาร์ เพื่อดูคน เสื้อผ้า และของเก่า และปีนี้เพิ่มรัชดาไนท์พลาซ่า อีกแห่ง
– ออกกำลังกาย – มวยไทย
– ของสะสม – แว่นตา รุ่นที่ชื่นชอบ ยี่ห้อเรย์แบนด์ กระจกบอชแอนด์ลอม, Cool-ray,
– รถยนต์ – ดัทสัน แฟร์เลดี้ (Fairlady 280 Z ปี 1979)
– โทรศัพท์มือถือ – โนเกีย

“แบรนด์เกรย์ฮาว เป็น สไตล์ มากกว่าเป็นแฟชั่นแบรนด์ หรือฟู้ดแบรนด์ เพราะคำว่า สไตล์ มันกว้าง พรุ่งนี้ผมอาจมีเครื่องสำอาง มีเฟอร์นิเจอร์ก็ได้”

ไม่เพียงสร้างชื่อในแวดวงโฆษณาให้รุ่นหลังๆ ได้จดจำมาแล้ว “ภาณุ อิงควัติ” ยังได้สร้างตำนาน “เกรย์ฮาว” ให้ยืนหยัดอยู่ในธุรกิจแฟชั่นมายาวนานถึง 20 ปี และยังแตกแบรนด์ ตอบสนองลูกค้ากลุ่มใหม่ๆ

ภาณุ บอกว่า ผลงานเหล่านี้ เริ่มต้นมาตั้งแต่สมัยเรียนกราฟิกดีไซน์ อยู่ที่ประเทศอังกฤษ เขาพบว่า สิ่งที่เขาชื่นชอบมี 3 อย่าง คือ ดูภาพยนตร์โฆษณา เพราะสนุก ตลก มีอะไรให้ติดตามตลอดเวลา สอง-ติดตาม แฟชั่น เพราะชอบช้อปปิ้ง และสาม-นั่งตามร้านกาแฟ เพื่อดูผู้คน มีสีสัน มีเรื่องราว สนุกสนาน ที่เวียนมาให้ดู

ความชอบเหล่านี้ ถูกแปรมาเป็น “อาชีพ” แทนที่จะทำงานด้าน “กราฟิกดีไซน์” ตามที่เรียนมา ภาณุ เลือกเส้นทางโฆษณา ที่สามารถตอบสนองทั้งความมั่นคง และให้ความรู้ใหม่ๆ กับเขา โดยเฉพาะเรื่องการตลาด การสร้างแบรนด์ ซึ่งนำมาใช้กับธุรกิจแฟชั่น ที่ภาณุได้ลงขันกับเพื่อนเปิดร้านเกรย์ฮาว หลังจากทำงานในธุรกิจโฆษณามาได้เพียงปีเดียว

20 ปี แห่งความสำเร็จความเกรย์ฮาว ทำให้ภาณุได้ข้อสรุปว่า ไม่ใช่เรื่องของงานออกแบบ หรือความคิดสร้างสรรค์ แต่เป็นเรื่องราวของ “ธุรกิจแฟชั่น” ที่ต้องมีเงื่อนไขทางการตลาด การสร้างแบรนด์เข้ามาเกี่ยวข้อง

ไม่ใช่แฟชั่น แต่เป็นการสร้าง “สไตล์”

ความสำเร็จของเขาทุกวันนี้ มาจากทัศนคติในการทำงานต้องทำด้วยความรัก ความหลงใหล เสน่หา เพราะจะส่งผลให้เกิดแรงกระตุ้นในการคิด การพัฒนา และปรับปรุงสิ่งใหม่ๆ ตลอดเวลา

เมื่อลงมือศึกษาธุรกิจแฟชั่นอย่างถ่องแท้ ในที่สุดภาณุก็ได้คำตอบว่า การทำธุรกิจแฟชั่นไม่จำเป็นต้องเป็นดีไซเนอร์ หรือนักออกแบบ หรือต้องลงมือสร้างแพตเทิร์นเอง เพราะ ธุรกิจนี้สิ่งสำคัญอยู่ที่การสร้าง“สไตล์”

“แบรนด์เกรย์ฮาว เป็นเรื่องของสไตล์มากกว่าเป็นแฟชั่นแบรนด์ หรือฟู้ดแบรนด์ เพราะคำว่า สไตล์ มันกว้าง เราไม่ได้เป็นห้องเสื้อ ไม่ได้เป็นร้านอาหาร พรุ่งนี้ผมอาจมีเครื่องสำอาง มีเฟอร์นิเจอร์ นี่คือ สิ่งที่ผมนำเสนอได้ดีที่สุด”

ความรัก และทุ่มเท มีสไตล์ที่เป็นแบบฉบับของตัวเองแล้ว ไม่เพียงแต่ทำให้เขาสามารถสร้างแบรนด์ “เกรย์ฮาว์” ให้เป็นที่รู้จักในตลาดไทยเท่านั้น แต่ยังสร้างแบรนด์เกรย์ฮาวสู่ตลาดโลกได้ ซึ่งการไปถึงจุดนั้นได้จะต้องรู้จักตัวเอง และรู้จักกลุ่มเป้าหมาย

รู้จักตัวเอง คือ การรู้ว่าสไตล์ที่ถนัดและชอบคืออะไร ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจของตัวเอง หรือการทำงานใดก็ตาม ต้องศึกษา สไตล์ของบริษัทนั้นให้ดี และที่สำคัญ ทำแล้วต้องสนุก เพื่อทุ่มเทได้เต็มที่ ซึ่งข้อสรุปนี้ เขาได้มาจากความล้มเหลวของ “เกรย์ฮาว” ในอดีต 10 ปีที่แล้ว จากการผันตัวเองไปทำแบบเสื้อสไตล์ญี่ปุ่น เพื่อต้องการตามกระแสของแฟชั่นช่วงนั้น ผลปรากฏว่าล้มเหลวไม่เป็นท่า

“ต้องหาเอกลักษณ์ที่แตกต่างชัดเจน ดีไซน์ของเกรย์ฮาวจะเป็น แคทช่วล ไม่ว่าไปงานหรูขนาดไหน ผมไม่ต้องให้ลูกค้ากริ๊บเหมือนเดินออกมาจาก แฟชั่น แค็ตตาล็อก”

การสร้างสไตล์ที่เป็นแบบฉบับเฉพาะตัว ยังเป็นกุญแจสำคัญที่สร้างให้แบรนด์เกรย์ฮาวยืนหยัดมาได้ 25 ปี และยังแตกแบรนด์น้องใหม่อีก 3 แบรนด์ แม้ว่าจะมีคู่แข่งเกิดขึ้นมากมายเพียงใดก็ตาม

เมื่อรู้จักตัวเองแล้ว ก็ต้องรู้จัก “กลุ่มเป้าหมาย” ไม่ใช่รู้แค่ว่าเป็นผู้ชาย ผู้หญิง แต่ต้องรู้อายุ อาชีพ รวมถึงรายละเอียดของการใช้ชีวิต
หลักคิดในการทำตลาดสินค้าแฟชั่นของภาณุ ไม่ต่างไปจากการทำตลาดสินค้าทั่วไป ซึ่งต้องมีการศึกษาลูกค้าอย่างถ่องแท้ ศึกษาจุดอ่อน และจุดแข็งของคู่แข่ง เพื่อนำมาใช้วาง Product Positioning

ลูกค้าที่ทำงานธนาคาร หรือรับราชการ ใช้ชีวิตไม่เหมือนกับคนทำงานในวงการศิลปะ ซึ่งหมายถึงเป็นลูกค้าเป้าหมายของเกรย์ฮาว ต้องรู้ว่า มีรายได้เท่าไหร่ และไลฟ์สไตล์เป็นอย่างไร ทำงานแล้วไปไหน ออกกำลังกาย หรือเที่ยวที่ไหน เพราะข้อมูลเหล่านี้มีผลต่อการออกแบบ คอลเลกชั่นเสื้อผ้า รวมถึงทำเลในการเปิดช็อป

ถ้าเปรียบกับทฤษฎีการตลาดแล้ว ไม่ต่างไปจากการสร้างจิตวิญญาณ “แบรนด์”

“ต้องชัดเจนว่าสไตล์เป็นอะไร จะเป็นแคชชวล หรือสปอร์ต โดยเฉพาะ ถ้าเปิดร้านใหม่ๆ อย่าหลายใจ เพราะว่าลูกค้าอยากได้ความชัดเจน ไม่เช่นนั้นเขาจะสับสน”

ภาณุ ยกตัวอย่างของกรณีแบรนด์ Greyhound ที่แม้จะอยู่ในตลาดมาได้ยาวนาน 25 ปี แต่เมื่อทำไปได้จุดหนึ่งลูกค้าก็เริ่มรู้สึกสับสน จนเป็นที่มาของการแตกแบรนด์ใหม่ Playhound

“เราเริ่มแบรนด์ Greyhound มาจากการทำเสื้อผ้าตามตัวเราเอง คือ เป็นกางเกงยีนส์ เสื้อยืด ง่ายๆ แต่พอเราอายุมากขึ้น เราต้องการเสื้อขาวไปประชุม ต้องมีแจ็กเกต พอทำไปแล้ว เรารู้สึกว่าลูกค้าเริ่มสับสน คนมีอายุ บอกว่าไม่ใช่แบรนด์ฉัน เด็กๆ ก็มาบอกนี่ไม่ใช่แบรนด์ฉัน เพราะมันไม่ชัดเจน”

แบรนด์ Playhound ถูกสร้างขึ้นโดยวาง Positioning ไว้ชัดเจน จับกลุ่มเป้าหมายที่อายุระหว่าง 20-28 ปี มหาวิทยาลัยปีสุดท้าย หรือเริ่มทำงาน เป็นคนโสด หรือถ้ามีแฟนก็เป็นประเภทที่มีหลายคน เป็นคนห่วงภาพลักษณ์ ไม่ได้เป็นหนอนหนังสือ สนุกกับการช้อปปิ้ง อยู่ในแวดวงศิลปะ ติดตามเทรนด์ใหม่ๆ ดูหนังฟังเพลง เรื่องสนุกกับ แฟชั่น แต่ไม่ต้องบ้าแฟชั่น ขับรถมินิ โฟล์ค

“ถามว่า กลุ่มเป้าหมาย แคบมั้ย…แคบ แต่ก็เป็นช่องว่างในตลาด เป็นคนที่มองมองหาสไตล์ก่อนราคา และคุณภาพ เป็นคนสนุกกับการใช้ชีวิต ยังไม่บ้างานมาก ชอบเที่ยวต่างจังหวัด คอลเลกชั่นของเราต้องมีขาสั้นเยอะ เป็นคนเที่ยวกลางคืนแน่ๆ ต้องมีชุดออกไปโชว์ ออกงานได้”

ข้อมูลผู้บริโภคเหล่านี้ ถูกนำมาใช้ในการออกคอลเลกชั่นใหม่ๆ ของแบรนด์ Playhond ซึ่งทุกคอลเลกชั่นจะมีเรื่องราวของการทดลองศิลปะ มีความสนุกสนาน เขายกตัวอย่าง คอลเลกชั่นปัจจุบัน ที่นำกระดาษมาเป็นวัตถุดิบร่วม ยิ่งซักไปเรื่อยๆ กระดาษจะยิ่งเปลี่ยนรูปไปเรื่อยๆ เหมือนกับได้สวมใส่เสื้อผ้าใหม่ใส่ทุกวัน

สร้างคอลเลกชั่น

กว่าจะได้แต่ละ “คอลเลกชั่น” ทีมงานต้องทำการบ้าน เสาะแสวงหาหาข้อมูล ดูนิทรรศการ อ่านหนังสือ เที่ยวผับ จากนั้นจึงนำกลับมาแชร์ข้อมูล เพื่อนำสร้างเป็นคอนเซ็ปต์สไตล์

เขายกตัวอย่าง คอลเลกชั่น “โอเรียลตัล เอ็กซเพรสของ เกรย์ฮาว ที่วางขายอยู่ในเวลานี้ ได้มาจากแรงบันดาลใจในการท่องเที่ยวอินเดียตอนเหนือ ซึ่งใช่ว่าจะนำมาใช้ได้ทั้งหมด ต้องประยุกต์ให้เหมาะกับสไตล์ของเกรย์ฮาว

“ถ้าเราจะทำเสื้อผ้าสไตล์แขก เราจะทำแขกเต็ม 100% ไม่ได้ เพราะเรามีสไตล์ของเราอยู่ในนั้น โจทย์ คือ ทำอย่างไรให้มีความเป็นโมเดิร์นให้ได้”

ไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตของฝรั่งในเมืองอินเดียเหนือคือคำตอบ ที่ถูกนำมาใช้เป็นส่วนผสมของการสร้างคอลเลกชั่น

“ชีวิตในบ้านฝรั่งในอินเดียเหนือ เขามีบัทเลอร์ประจำบ้านแต่งตัวยังไง มีคนขับรถ มีอุปกรณ์ของตกแต่ง เครื่องใช้ไม้สอย กระดุม ถ้าไปเที่ยวจะแต่งตัวอย่างไร ไปเอาเสื้อเก่าของอินเดียมาดูว่าเขาย้อมสียังไง มีความด่างยังไง ผ้าพื้นเมืองของเขามีเทคนิคอย่างไร”

ข้อมูลเหล่านี้ถูกแปรเป็นเทคนิคที่ใช้ในการทำคอนเซ็ปต์บุ๊ก ซึ่งเปรียบเสมือนเป็นแผนที่ ใช้ในการสร้างคอลเลกชั่นในการทำงานตลอด 6 เดือน เปรียบเสมือนเป็น “ไบเบิล” เพื่อไม่ให้หลุดไปจากคอนเซ็ปต์

แม้จะต้องสร้าง “คอลเลกชั่น” ใหม่ๆ ตลอดเวลา แต่ต้องไม่ทิ้ง “ลุค”เก่า ที่เป็นเอกลักษณ์ของแบรนด์ เช่น “กอมเด กักซอง” จะมีกางเกงทรงเดิมปนอยู่ทุกคอลเลกชั่น หรือ Prada ที่ต้องมีกระเป๋าพลาสติกอยู่ด้วยตลอดเวลาไม่ว่าจะเปลี่ยนไปกี่คอลเลกชั่นแล้วก็ตาม

ภาณุ เชื่อเสมอว่า การเป็นดีไซเนอร์ หรือครีเอทีฟที่ดี ต้องเป็นคนช่างสังเกต มองเห็นการเปลี่ยนแปลง การใช้ชีวิตของลูกค้า รู้ทันว่าโลกเขาทำอะไรกันอยู่ ศิลปินคนไหนกำลังดัง

“ลูกค้าซื้ออะไรน้อยลง หรือมากขึ้น สังเกต ใส่ใจรายละเอียด ทั้งของเราเองและของคู่แข่ง ดูว่า ดีกว่าเรายังไง ต้องรู้จัก Buyer คือ คนที่มาซื้อเสื้อผ้าของคุณไปขายในร้านของเขา จะเห็นเลยว่า Buyer ที่เป็นญี่ปุ่น เขาไม่ได้ดูเสื้อผ้าสวยหรือเปล่า แต่เขาจะดูละเอียด ตะเข็บเป็นยังไง กุ๊นหรือไม่กุ๊น

รายละเอียดเหล่านี้ คือสิ่งที่ทำให้เกิดแตกต่าง ซึ่งเป็นคุณสมบัติสำคัญของดีไซเนอร์ แน่นอนว่า คนเหล่านี้ต้องมีจินตนาการ แต่ที่จะขาดไม่ได้ ต้องนักปฏิบัติด้วย เพื่อทำให้ฝันให้เป็นจริง

“ผมพูดกับดีไซเนอร์ในออฟฟิศเลยว่า ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะออกแบบชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลก แต่เสร็จหลังวันวิวาห์”
ความเป็นนักแก้ปัญหา ที่สามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส เป็นอีกคุณสมบัติที่ดีไซเนอร์ต้องมี และต้องมาควบคู่กับการเป็นนักวางแผน ที่ต้องทำงานอย่างเป็นระบบ มีวินัย

“ใครคิดว่า ศิลปินต้องเละเทะ เป็นคนไม่มีระเบียบ คิดใหม่เลยนะครับ อาร์ตทิสรุ่นใหม่ต้องเป็นคนมีระบบ เพราะเราทำตลาดกับต่างประเทศ”

ความมีวินัย และทำงานเป็นระบบ ส่งผลไปถึงการก้าวไปสู่การทำธุรกิจแบบ “โกอินเตอร์” ซึ่งการเข้าสู่แฟชั่นโลกนั้น จำเป็นต้องมีช่วงเวลาที่กำหนดไว้อย่างชัดเจน

“เวลานี้เราเตรียมตัวสำหรับฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ซึ่งหมายถึงว่า เราต้องทำงานล่วงหน้า 12 เดือน เพราะในตลาดแฟชั่นโลก เขาจะมีระบบขายผ้า 8 เดือนล่วงหน้า จากนั้น ต้องนำสินค้าไปขายในงาน เทรดแฟร์ เขาจะให้เวลา 3 เดือน ผลิตสินค้าตัวอย่าง รับออเดอร์ ถึงจะวางขายได้ ทุกอย่างมันเป็นระบบ”

สรุปสุดท้ายของการอยู่ในธุรกิจแฟชั่น การมีความรักในการแต่งตัวเพียงอย่างเดียว แต่ต้องเรียนรู้รูปแบบของธุรกิจ ติดตาม Trend ใหม่ และที่สำคัญต้องมองให้เป็นธุรกิจ

“การทำธุรกิจแฟชั่นหนักหนากว่าการแต่งตัวสวยๆ มาก ยังมีผ้าในสต็อกต้องแบกรับ ต้องไปขาย มีพนักงานในบริษัทที่ต้องรับผิดชอบ ดูแลให้เงินเดือน มันมากกว่าการที่เราแต่งตัวสวยๆ วันต่อวัน”

ทั้งหมดนี้ คือ ประสบการณ์ในโลกธุรกิจแฟชั่นของ “ภาณุ อิงควัติ” กับการขายสไตล์ ไม่ได้ขายแฟชั่น

4 แบรนด์

Greyhound ถือกำเนิดขึ้นในปี 2523 เริ่มจากเสื้อผ้าชายก่อน ถัดจากนั้นอีก 5-6 ปีจึงเพิ่มเสื้อผ้าผู้หญิง เกรย์ฮาววาง Positioning ชัดเจนว่าเป็นเสื้อผ้าเรียบง่าย มีกลิ่นอายของแฟชั่นบ้าง เน้นกลุ่มคนทำงานด้านศิลปะ มีทั้งเสื้อใส่ทำงาน วันหยุด และแฟชั่นหลุดโลก

Playhound เป็นแบรนด์น้องใหม่ ที่แตกออกมาจาก Playhound เน้นกลุ่มเป้าหมายที่เด็กลงมาช่วงอายุ 20-28 ปี มหาวิทยาลัยปีสุดท้าย หรือเริ่มทำงาน เป็นคนโสด หรือถ้ามีแฟนก็เป็นประเภทที่มีหลายคน ไม่ได้เป็นหนอนหนังสือ สนุกกับการช้อปปิ้ง อยู่ในแวดวงศิลปะ ติดตามเทรนด์ใหม่ๆ ดูหนังฟังเพลง เรื่องสนุกกับ แฟชั่น แต่ไม่ต้องบ้าแฟชั่น ขับรถมินิ โฟล์ค

Grey เป็นแบรนด์ น้องใหม่ภายใต้ Greyhound Grpoupn สร้างขึ้นในปี 2547 เน้นตลาด
ส่งออกโดยเฉพาะ ยังคงมุ่งไปยังลูกค้าที่อยู่ในแวดวงศิลปะ และแฟชั่น

ร้าน Greyhound Cafe เป็นร้านกาแฟและอาหาร เน้นการตกแต่งตามสไตล์ยุโรป เรียบง่าย ไม่หรูหรา
สาขาแรกเปิดตัวขึ้นในปี 2540 อยู่ที่ห้างสรรพสินค้าเอ็มโพเรียม จากนั้นแตกขยายสาขาไปตามห้างสรรพสินค้าไลฟ์สไตล์เซ็นเตอร์

Profile

ภาณุ อิงควัติ จบการศึกษาด้านกราฟิกดีไซน์ จากประเทศอังกฤษ ใช้ชีวิตในวงการโฆษณามา 25 ปี ตำแหน่งสุดท้าย ประธานบริษัท ลีโอ เบอร์เนท นอกจากได้การยอมรับในธุรกิจโฆษณาแล้ว ภาณุยังสร้างชื่อในธุรกิจแฟชั่น ที่เขาให้เวลากับธุรกิจนี้อย่างเต็มตัวเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา กับการสร้างแบรนด์เกรย์ฮาว ที่เขาร่วมกับเพื่อนก่อตั้งขึ้นในปี 2523 ทุกวันนี้ภาณุยังรับหน้าที่เป็นครีเอทีฟ ไดเร็กเตอร์ ทั้ง 4 แบรนด์ เกรย์ฮาว, เพลย์ฮาว, เกรย์ และร้านเกรย์ฮาวคาเฟ่

หมายเหตุ
เรียบเรียงมาจากงานสัมมนา “ทำอย่างไรจึงสร้างแบรนด์ให้สำเร็จ” จัดขึ้นโดย คอตตอน ยูเอสเอ และสถาบันพัฒนาอุตสาหกรรมสิ่งทอ ขึ้นเมื่อวันที่ 27 มิถุนายน 2549

พัชทรี ภักดีบุตร หรือ “รี่” 1 ใน 12 ดีไซเนอร์ชื่อดังที่รวมอยู่ในพ็อกเกตบุ๊ก “Born To Be Designer” เธอคือดีไซเนอร์มือเอก และหุ้นส่วนสาวแห่ง “เกรย์ฮาวด์ (Greyhound)” ผู้ได้รับมอบหมายให้ set-up แบรนด์คอนเซ็ปต์ของ “เกรย์ (Grey)” น้องใหม่ในเครือ และเป็นหัวเรือใหญ่ของ “เอิบ” ผลิตภัณฑ์ Home-Spa ที่เธอก่อร่างขึ้นมากับมือ

วนเวียนอยู่ในแวดวงดีไซน์กว่า 10 ปี วันนี้ รี่มีข้อสรุปชีวิตการทำงานว่า เธอมีความสุขมากที่ได้ดึงเอาจิตวิญญาณ ความเชื่อ ความชอบ และตัวตน ออกมาสะท้อนในดีไซน์อย่างเต็มที่ โดยที่ยังได้ผลตอบรับเป็นอย่างดี “ดีไซเนอร์ก็เหมือนศิลปิน พอเริ่มโตก็อยากลองทำอะไรแบบของเรา อยากดึงจิตวิญญาณและตัวตนของเราออกมามากขึ้น”

แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ข้อสรุปอีกข้อก็คือ ประสบการณ์และการเรียนรู้เป็นบันไดสำคัญ…หลังเรียนจบด้านการตลาดจากอังกฤษ รี่เริ่มต้นทำงานเป็นกราฟิกดีไซเนอร์ให้กับ Leo Bernett บริษัทโฆษณาชื่อดัง ที่นี่เองเธอจึงได้รู้จักกับ ภาณุ อิงคะวัต เถ้าแก่แห่งเกรย์ฮาวด์ รี่ทำงานโฆษณาร่วม 4 ปี จึงลาออกเป็นฟรีแลนซ์ แต่ด้วยความชอบแต่งตัวของเธอที่โดดเด่นเข้าตา ภาณุจึงชวนมาร่วมหุ้นและเป็นดีไซเนอร์ให้เกรย์ฮาวด์ราว 9 ปีก่อน

ด้วยปรารถนาจะมีกิจการของตัวเองก่อนอายุ 30 ปี รี่จึงจุดคบไฟแห่งอาชีพแฟชั่นดีไซเนอร์ให้ลุกโชน อันเป็นช่วงที่เกรย์ฮาวด์ก็เตรียมบุกตลาดเสื้อผ้าผู้หญิงอย่างจริงจัง เธอจึงเป็นเสมือนเข็มทิศควานหาทางที่เหมาะสม ระหว่างสไตล์เกรย์ฮาวด์ เทรนด์ตลาด และลูกเล่นที่แฝงตัวตนของเธอ ซึ่งการทำงานที่ผ่านมาช่วยเธอได้ดี “จากที่เรียนการตลาดและทำงานโฆษณา เราก็เลยมี commercial concept บ้างไม่ใช่มีแค่ pure art”

รี่เป็นอีกแรงสำคัญที่ผลักดันเกรย์ฮาวด์จนโด่งดังทั้งตลาดภายในและนอกประเทศเรื่อยมา กระทั่งภาณุให้เธอช่วยคิดเสื้อผ้า hi-fashion ขึ้นมา 1 เซต เพื่อโชว์ในงานแฟชั่นที่ฝรั่งเศส และก็ได้เสียงตอบรับดีมาก แต่ด้วยความยากในการผลิต เทคนิคที่เยอะกว่า ลวดลายที่ละเอียดกว่า accessories ที่มากกว่า วัสดุที่แปลกตากว่า เสื้อสไตล์นี้จึงไม่อาจขายในระดับเดียวกับเกรย์ฮาวด์ จึงกลายเป็นที่มาของแบรนด์ใหม่คือ เกรย์

เพราะเป็นผู้บุกเบิก รี่จึงทุ่มเวลาทั้งหมด set-up และดูแลแบรนด์เกรย์ “ตอนทำเกรย์ฮาวด์ เราทำงานให้กับแบรนด์ที่มีอยู่แล้ว เราจึงเข้ามาเพื่อทำให้แมตช์กับสิ่งที่เขาวางไว้ แต่เกรย์เราจับตั้งแต่ต้น จึงพูดได้เต็มปากว่าขายความเป็นตัวตนของเรา และจากประสบการณ์ที่สะสมมาก็ทำให้เราไม่ต้องใส่ใจการตลาดมากเท่าตัวตนจริงๆ ของเรา”

เกรย์เป็น conceptual design ที่มีสไตล์แบบ oriental chic คือเน้นความน่าหลงใหลของรูปแบบเอเชีย ทั้งความเชื่อ วัฒนธรรม ค่านิยม เทคนิค ภายใต้โครงสร้างเสื้อผ้าที่ผสมแนวตะวันตก ทั้งปวงนี้มาจากความเป็นเอเชียบวกกับความโมเดิร์นที่รี่รับเข้ามาในชีวิต จากการสังเกต การอ่าน การเดินทาง ฯลฯ โดยกลุ่มเป้าหมายเป็นคนที่ซาบซึ้งกับงานศิลปะและความเป็นเอเชียมากเป็นพิเศษ ที่สำคัญคือ พร้อมจะแปลกแยกจากเทรนด์

ประสบการณ์ตอนเซตคอนเซ็ปต์แบรนด์เกรย์ รี่ได้รับบทเรียนสำคัญคือ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม คอนเซ็ปต์ที่ชัดเจนเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด “ทุกครั้งที่ทำงาน เรามักจะหลงทาง หรือแกว่งตามเทรนด์และสิ่งที่เกิดรอบตัวได้ง่าย แต่ถ้าเรายึดมั่นในคอนเซ็ปต์ที่ชัด อย่างน้อยมันจะช่วยให้เราวกกลับเข้ามาสู่พระอาทิตย์ดวงนี้ของเรา”

สำหรับเอิบ ถือเป็นตัวตนในอีกมุมของรี่ที่สะท้อนศิลปะในการสร้างความรื่นรมย์และคุณภาพชีวิตของเธอได้ดีมาก “พี่เป็นคนชอบธรรมชาติ งานศิลปะ เครื่องหอม ชอบดูแลตัวเองจากธรรมชาติ และก็ work hard จนไม่มีเวลา แต่ก็ play hard คือกินดื่มเที่ยวและดูแลตัวเองในแบบที่ต้องได้ทั้งประโยชน์ พร้อมความรื่นรมย์ที่ครบทั้งรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ไปพร้อมกัน”

เอิบเปิดตัวเมื่อ 6 ปีก่อนในตลาดต่างประเทศ แต่เพิ่งเปิดตัวในรีเทลเมืองไทยไม่ครบ 3 ปีดี ทว่าความเคลื่อนไหวของเอิบกลับขยายตัวช้าลง ซึ่งบทเรียนครั้งนี้ รี่สรุปว่า “เพราะพื้นฐานสินค้ามันดีมาก การจะทำอะไรใหม่ๆ ให้ตื่นเต้นเร้าใจย่อมยากขึ้นโดยปริยาย ฉะนั้นปีหน้าเราคงต้องเตรียมตัวมากขึ้น ทางด้านครีเอทีฟที่ต้องลึกและกว้างขึ้น ร่วมกับแผนกิจกรรมการตลาดที่จริงจัง เพื่อรองรับกับ Erb Club ที่เพิ่งเปิดตัวปีนี้”

นอกจากเกรย์และเอิบ รี่ยังเป็นคอลัมนิสต์ให้อิมเมจลงคอลัมน์ Trend Focus โดยแบ่ง 2 วันในวันธรรมดาเข้ามาทำงานที่ออฟฟิศเกรย์ฮาวด์ อีก 3 วันทำงานเป็นของเอิบ ซึ่งใน 5 วันนี้ เธอจะแวบไปเล่นโยคะ หาหมอ ออกงานสังคม ซื้อต้นไม้ ฯลฯ ส่วนเสาร์อาทิตย์เป็นวันพักผ่อนแบบที่เรียกว่า “เปื่อยอยู่กับบ้าน” เธอชอบเล่นกับสุนัขแสนรักทั้ง 4 ตัว ปลูกต้นไม้ ดูนก และสังสรรค์กับเพื่อนที่บ้านทุกวันอาทิตย์ ซึ่งเป็นวิธีชาร์จพลังที่ดีที่สุด

รี่เคยตั้งเป้าเกษียณอายุการทำงานเมื่อครบ 40 ปี แต่แล้วเธอก็เลื่อนมาที่อายุ 45 ปี เพราะยังสนุกกับงานและการเผยตัวตนผ่านงานดีไซน์ โดยถ้าวันนั้นมาถึง เธอวางแผนจะกลับไปใช้คอมพิวเตอร์อีกครั้ง หลังจากที่วางมือจากเมาส์และแป้นมาร่วม 10 ปี ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอกลัวจะติดและกลัวจะต้องเสียชีวิตทางสังคมที่เธอแสนจะหวงแหน…

ขณะที่ชีวิตข้างหนึ่งต้องวิ่งวุ่นตามกระแสแฟชั่น ซึ่งเธอเรียกว่า “โลกมายา” แต่อีกด้าน เธอเรียกหาความสงบทุกครั้งที่มีโอกาส เช่น สวดมนตร์เมื่อรถติด รอหมอมาตรวจ ฯลฯ เรียกว่าทุกครั้งที่อยู่กับตัวเอง เธอจะต้องขัดเกลาสติด้วยการสวดมนตร์ เพื่อใช้ความสงบและสติวิเคราะห์กระแสมายาเหล่านั้น และนำสติออกไปใช้เผชิญกับโลกภายนอก เพื่อจะได้ทำปัจจุบันตรงนั้นให้ดีที่สุด ซึ่งเป็นปรัชญาดำเนินชีวิตของเธอ

ตะกอนความคิดที่รวมตัวเป็นผลึกแห่งประสบการณ์จากการใช้สติวิเคราะห์สิ่งต่างๆ รอบตัวผ่านมุมมองเวลา เหล่านี้ทำให้ตัวตนและจิตวิญญาณของรี่แข็งแกร่งและชัดเจนขึ้น จนเธอพร้อมที่จะผลักดันสิ่งที่อยู่ภายใน และสะท้อนความเป็นเธอออกมาเป็นศิลปะบนดีไซน์ของเกรย์และเอิบ “ทั้ง 2 แบรนด์พี่สร้างมา ถึงวันนี้พี่ก็ว่าพี่ชัดมาก”

Profile

Name : พัชทรี ภักดีบุตร
Age : 38 ปี
Education :
ปริญญาตรีสาขาการตลาด จาก Richmond University, London ประเทศอังกฤษ
Career Highlights :
– ปัจจุบัน หัวหน้าทีมดีไซเนอร์แบรนด์ Greyhound และแบรนด์ Grey
– MD บริษัท ปรมาลาภา จำกัด (เจ้าของแบรนด์ Erb)
– กราฟิกดีไซเนอร์ บริษัท Leo Bernett จำกัด
Family :
สมรสแล้ว สามี อภิชัย ภักดีบุตร อาชีพผู้กำกับหนังโฆษณา