วศิน (เส่ย) มิตรสุพรรณ และ พสุธีร์ (ท๊อป) จุรณะโกเศศ ทั้งสองได้พบกันในโรงเรียนนักเขียน ที่ชาติ กอบจิตติจัดขึ้น เพื่อสร้างแรงบันดาลใจแก่คนรุ่นใหม่ต่องานวรรณกรรม การพบกันครั้งแรกของทั้งสอง บ่อเกิดเป็นมิตรภาพ ผ่านความสนใจที่มีร่วมกันของทั้งคู่ กับหุ่นสาย 2 ตัว ที่พวกเขาได้พัฒนาขึ้น แล้วนำออกตระเวนแสดงแบบ “เปิดหมวก” แม้ว่าการฝึกฝนตัวเองผ่านเวทีจากท้องถนนมากว่า 5 เดือน แต่ความจำเป็นที่จะต้องเลิกรากันไปก็คืบคลานเข้ามาเมื่อถึงเวลา เพราะข้อจำกัดทางเวลาและงบประมาณ
เป็นที่รู้กันว่า ความคิดดีๆและพลังของคนรุ่นใหม่นั้น เป็นตัวขับเคลื่อนให้เกิดสิ่งใหม่ๆที่สะท้อนออกสู่สังคมอยู่ในหลายๆยุคสมัย แต่แรงสนับสนุนที่มีก็ไม่ได้เกิดขึ้นมากมายตามนั้น แต่เหมือนเป็นโอกาสดีของทั้งคู่ที่ได้รับการสนับสนุนจาก “โรงละครชุมชนมันตา” ของนิมิตร พิพิธกุล ขัดเกลารูปแบบการแสดง และพัฒนามุมมองในงานสร้างสรรค์ ความตั้งใจในการพัฒนาเป็นคณะละครก็เป็นจริงเป็นจังมากขึ้น จนพัฒนาสามารถสร้างเรื่องเบิกโรงได้สำเร็จ
“คณะละครหุ่นสายเสมา” แม้เพิ่งเปิดการแสดงเรื่องแรกขึ้น แต่ก็เป็นประกายความคิดดีๆจากคนรุ่นใหม่ที่มีจริงจัง และต้องการคนสนับสนุนให้เกิดขึ้นอีก ในหลายๆ ครั้ง
